Ten film jest totalną infantylizacją okresu wojennego. Widzimy paryską rewię mody i nienaganny wygląd w czasach, gdy ludzie byli biedni, nie dojadali, zestresowani, znerwicowani i upodleni. W tamtym czasie wielu ludzi nosiło cerowane ubrania, dziurawe obuwie, wygląd nie był tak rześki, bo jednak jedzenie, jeżeli było, to najczęściej bardzo ubogie. Do tego stres dnia codziennego - to wszystko odbijało się na wyglądzie ludzi. Pończochy? A kogo, szczególnie z młodych ludzi, było na nie stać? W tym filmie zamiast - upadlanej każdego dnia - Warszawy, widzimy Paryż... Oczywiście to, że była wojna nie oznacza, że ludzie nie mieli chwil radości, żartu, miłości itd., ale to, co pokazuje ten film jest koszmarnym zniekształcaniem tamtej rzeczywistości. Zresztą chyba producentem tego filmu jest ta sama firma, która wypuściła megagniota o Eugeniuszu Bodo. Te filmy mają tyle wspólnego z obrazem tamtych czasów i ludzi, co obecne media publiczne z misją.

I to jest najlepsze podsumowanie tego serialu, jakie dotychczas czytałam.
Im dalej od wojny, tym bardziej jej obraz jest deformowany, a żyją przecież jeszcze ludzie, którzy mieli wówczas tyle lat, co te bohaterki.