Wspaniali aktorzy, genialne dialogi, oryginalna muzyka, kapitalne zdjęcia. Oczywiście mam na myśli film "Irlandczyk", genialny w każdym calu. Wystarczy posłuchać celnych obserwacji Lindy z powyższego programu. Przeciętny widz doceni po latach.

Irlandczyk pokazał, iż dwa razy nie wchodzi się do tej samej rzeki. Zwłaszcza po 70-ce. Scenariusz super, aktorzy to już starsi panowie, którzy grają dziarskich gangsterów po 40-ce. Wychodzi fatalnie. De Niro już nie porusza się dziarsko, jego ruchy są powolne, prawdopodobnie powtarzane kilka razy. Z innymi aktorami film byłby super, tak wyszedł relikt, bez energii.

A mi ich wiek i wolniejsze ruchy wcale nie przeszkadzały. Cały film oglądałem z zafascynowaniem, wielkim sentymentem i swiadomością, że być może ostatni raz oglądamy na ekranie trio tych tak wielkich aktorów będących symbolem kina naszych czasów. To bardzo smutne i ciężko się z tym pogodzić, ale dla każdego z nich ten film może być ostatnim - dlatego oglądało mi się go jak ostatnie zdjęcia ukochanego członka rodziny, który wkrótce może odejść lub już odszedł - tym bardziej, że i sami bohaterowie zakończyli swój żywot przed naszymi oczami. Rozumiem jednak, że nie każdy mógł podejść do filmu tak sentymentalnie jak ja i widok zgryźliwego tetryka spuszczającego komuś łomot w dosyć komiczny sposób mógł się nie podobać ;)