Z chęcią bym zniszczył, spalił i zakopał wszystkie utwory artystów, którzy zdobyli popularność za czasów komuny. I to piszę całkowicie na serio. W naszym kraju prawdziwy rynek muzyczny zaczął się w 1994 roku, kiedy skończył się okres duchologiczny, wyznaczony przez kilka ważnych rzeczy. A chodzi mi o wejście do Polski pięciu wielkich koncernów muzycznych (BMG, EMI, PolyGram, Sony i Warner), wprowadzenie antypirackiej ustawy o prawie autorskim, organizacja ostatniego Festiwalu w Jarocinie w oryginalnej formule oraz denominację naszej waluty. Jestem Milenialsem i nie interesują mnie te PRL-owskie emeryckie piosenki dla Boomerów.

To podniecaj się postprlowskimi głośnymi piosenkami robionymi pod szafy grające typu RMF czy Eska. Z małą ilością treści, do znudzenia powtarzanymi refrenami o niczym. W dodatku słabo zmasterowanymi. Polska muzyka po PRL to w większości komercyjna, jednorazowa miazga.

To podniecaj się postprlowskimi głośnymi piosenkami robionymi pod szafy grające typu RMF czy Eska. Z małą ilością treści, do znudzenia powtarzanymi refrenami o niczym. W dodatku słabo zmasterowanymi. Polska muzyka po PRL to w większości komercyjna, jednorazowa miazga.